Międzynarodowa Federacja Pogańska

Witam wszystkich,

Chciałbym się dowiedzieć od was jak bardzo zorganizowany i rozprzestrzeniony jest druidyzm w Polsce. W jakich województwach można spotkać druidów i w jakiej ilości? Skąd wy sami pochodzicie? Czy istnieją jakieś zbory druidzkie w Polsce? Czy istnieją jakieś polskie druidzkie stowarzyszenia? Czy istnieje organizacja zrzeszająca polskich druidów, pozwalająca im jednocześnie zaistnieć w przestrzeni społecznej?

Moje pytania podyktowane są obecną ciekawością dotyczącą ruchu druidzkiego, filozofii jaką reprezentuje i technik prowadzących przez jego ścieżki. Ta dociekliwość ma też podłoże socjologiczne oparte o potrzebę przynależności do grupy- po przeczytaniu wątków w tym dziale mogę powiedzieć, że poglądy prezentowane przez udzielających się tu druidów są podobne moim, przynajmniej powierzchownie, ponieważ nie dysponuję ich wiedzą.

Pozdrawiam

Bogumił

Również przychylam sie do pytania Bogumiła. Czy jest w Polsce jakiś konkretny ruch druidzki-stowarzyszenie, grupa?

Hej Bogumił i Ajka,

Nie, właściwie obecnie w Polsce, według mojej wiedzy, nie istnieją żadne stowarzyszenia ani otwarte grupy druidzkie, poza okazjonalnymi spotkaniami osób, które się już znają. W ostatnich latach kilka razy podejmowano próby reaktywacji stron internetowych, blogów i grup na fejsie, ale w tej chwili są raczej uśpione. Generalnie zainteresowanie jest nikłe, więc jeśli już to osoby praktykujące druidyzm angażują się tylko w dyskusje merytoryczne głównie za pośrednictwem Internetu. Ciężko znaleźć takie osoby, więc jeśli już się na nie trafi to kontakty pielęgnuje się raczej osobiście, nie publicznie. Myślę, że po prostu weszliśmy w taki etap; niewykluczone, że w przyszłości znów się coś ożywi.

Druidzi, z którymi rozmawiam i czasem praktykuję, są głównie w Warszawie. Ja od trzech lat mieszkam w Świnoujściu, toteż moje kontakty są mocno ograniczone. Jeśli macie ochotę podyskutować, ja zawsze jestem chętna, więc zapraszam na PW.

Druidyzm w krajach celtyckich jest oczywiście bardzo aktywny. Nie dziwota, bo tam druidzi mają najlepsze warunki - po prostu mocny kontekst kulturowy. U nas, ponieważ go brakuje, albo jest trudny do odkrycia, ruch druidyzmu jest cichy i mały. Ma to swoje plusy.

Już od jakiegoś czasu uczestniczę w życiu tego forum i przyznam, że coraz częściej myślę o sobie w kategoriach Druida.
W pewnym momencie doskwierać mi zaczął brak ożywienia w tym dziale, oraz to, o czym wspominają Bogumił i Ajka (brak "kościoła" / grupy etc.), doszedłem jednak do wniosku, że to naturalna kolej rzeczy. Mam wrażenie, że ruch druidyczny jest w Polsce o wiele bardziej mistyczny a w konsekwencji "nieformalny" i nieortodoksyjny niż inne ruchy pogańskie. Oczywiście mogę się mylić (jestem "druidem" samozwańczym), ale sądzę, że brak dobrze wykrystalizowanych struktur jest dla polskiego ruchu druidycznego "naturalny" (druidyzm kontynentalny koncentruje się bowiem nie na kulcie, obrzędowości i dogmatyce a na "wewnętrznym" doświadczeniu jedności / tożsamości (?) wszystkich istnień).

Poprawcie mnie jeśli się mylę.

Epikurejczyku, ja doszłam do podobnych wniosków: nie ma co na siłę wznosić tworów, skoro ruch druidyczny dobrze się ma w swojej niesformalizowanej postaci. Być może ma to nawet więcej zalet niż wad; do tego dochodzi poważny kryzys druidyzmu wyspiarskiego, który w większości przypadków niebezpiecznie zbliża się do hałaśliwego imprezowania w miejscach kultu, którym należy się nie tylko szacunek, ale przede wszystkim ochrona jako zabytków.

Ale czy druidyzm kontynentalny koncentruje się na doświadczaniu tożsamości wszystkich istnień? Ja mam dokładnie odwrotne wrażenie. To właśnie takie rozmyte, ogólno-hippisowskie "doświadczanie jedności" jest charakterystyczne dla Wysp Brytyjskich - co widać po ilości otwartych, publicznych obrzędów. Ale czy i ile idzie za tym treści i doświadczenia duchowego? Pytanie otwarte. Natomiast na kontynencie istnieje wiele mniejszych, prężniejszych grup idących bardziej w stronę rekonstrukcjonizmu, które bardzo fajnie, konkretnie rozwijają kult, obrzędowość i filozofię (dogmą bym tego nie nazwała). To takie naturalne fluktuacje w ruchu - raz to Brytyjczycy są konkretniejsi, a raz np. Niemcy. Druidyzm z pewnością wchodzi w Europie w fazę konkretyzowania - tzn. łączenia go z rekonstrukcjonizmem konkretnej ziemi i epoki - co, moim zdaniem, jest pozytywnym zjawiskiem.

Prawdę mówiąc nie myślałem nawet o tym, by poczynić taką dystynkcję (druidyzm wyspiarski - kontynentalny). Ruch druidyczny jawił mi się raczej jako nieco "eklektyczna" i otwarta na wpływy innych tradycji całość. Elementem spajającym wszystkie te "leśne ścieżki" wydawała się właśnie idea powszechnej jedności wszystkich istnień. Ja sam myślę o sobie jako o druidzie ale odwołuję się raczej do Bergsona, stoików i presokratyków niż do "Panoramiksa".

Tyle gwoli wyjaśnienia. Oczywiście zgadzam się z Tobą, istnieją różnice między druidyzmem wyspiarskim i kontynentalnym; po prostu do tej pory nie wydawały mi się one istotne. Tak jak nieistotne wydają mi się rytuały i rekonstrukcje. Prawdopodobnie jest tak dlatego, że jako poganin "nawrócony" z radykalnego ateizmu, mogę zaakceptować tylko religijność/duchowość poza-wspólnotową i poza-rytualną, jeśli wiesz co mam na myśli. Oznacza to, że nawet gdyby istniała w moim najbliższym sąsiedztwie taka grupa rekonstrukcjonistyczna, to mimo mojej wielkiej sympatii dla takich inicjatyw, wolałbym posiedzieć gdzieś "na łonie natury" i pomedytować niż uczestniczyć w druidycznej uroczystości.

Na twoje "pytanie otwarte", o to ile doświadczenia mistycznego jest w rytuałach i obrzędach odpowiadam:
Moim zdaniem publiczne i niepubliczne obrzędy, rytuały itd. nie niosą ze sobą żadnej istotnej treści (lub niosą jej bardzo niewiele). W lesie czuję się bliższy Sacrum niż w jakiejkolwiek świątyni (to oczywiście iluzja, bo "bóg-natura" jest wszędzie ). Chodzi raczej o to, co się robi, niż o to gdzie się jest. Medytację przedkładam ponad gesty, tańce przy ognisku i tego typu sprawy. Chociaż tańce przy ognisku też są fajne i potrzebne.



Zgadzam się z Tobą, sądzę jednak, że to jedynie "wisienki na torcie" a nie danie główne (doświadczenie jedności).

Z epikurejskim pozdrowieniem!

Wiara, poczucie duchowości to nie kult. Nie druidyzm czy cokolwiek innego. Jesli mówimy o jakimś systemie religijnym to mieści się w nim wiara w bogów i kult. A kult to rytuały, ofiary, duchowni (jeśli dany kult ich miał i ma). Kult, to coś, co jest sprawowane i ma określone formy.
Jeśli nie ma:
to mówimy o własnowierstwie a nie konkretnej religii, konkretnej duchowości.
To rodzaj własnego, mistycznego przeżycia, duchowości przypisanej do człowieka ale nie do religii, w tym do druidyzmu.